بخش دوازدهم از سلسله واکاوی های مسایل اجتماعی ایران: (کودکان کار و خیابان) یکی از آسیب‌های اجتماعی چند دهه‌ی اخیر موضوع کودکان کار و خیابان است که حاصل عوامل متعددی بوده و دارای پیامدهای گوناگونی می‌باشد. کودکان کار و خیابان به کودکانی گفته می‌شوند که زیر ۱۸ سال داشته و بنا به دلایلی بخشی از زمان خود را در خیابان سپری نموده و یا مشغول به کار هستند. کودکان خیابانی همه جا حضور دارند. اما در شهرهای صنعتی و حاشیه‌ی شهرها بیشتر دیده می‌شوند. در سراسر جهان میلیون‌ها کودک کار و خیابان با فقر، مشکلات اقتصادی، آموزشی، بهداشتی- درمانی و … مواجه‌اند. در این میان شرایط این کودکان در کشورمان توام با چالش‌های متعددی است. آمار دقیقی از تعداد کودکان کار و خیابان در ایران در دست نیست اما بر طبق اعلام مسئولین از هفتصدهزار تا یک میلیون و هفتصد هزار کودک متغیر است. مشاهدات موجود نیز حاکی از حضور شمار قابل توجهی از کودکان در خیابان‌ها دارد. به گونه‌ای که حضور این کودکان در خیابان همانند سایر آسیب‌های اجتماعی تبدیل به مشکلی لاینحل شده و مراکز ارایه دهنده‌ی خدمات نیز دچار ناتوانی نهادی برای حل این آسیب...

  از آنجا که دولت ها با کودکان خیابانی نه به عنوان کودکانی که باید مورد پرورش و حمایت قرار گیرند که چون آفتی که باید در ریشه کن کردن آن کوشید برخورد می کنند. این کودکان همواره در سرتاسر جهان در معرض خشونت جسمانی از سوی پلیس قرار گرفته و یا آشکارا به قتل می رسند و پیوسته تنها به دلیل بی خانمانی توسط پلیس بازداشت شده و یا از لحاظ کیفری به جرایمی نامشخص و جزئی متهم می شوند و اغلب برای مدتی طولانی در شرایطی نامساعد نگهداری می شوند یا به کانون های اصلاح و تربیت منتقل می شوند. اگرچه این کودکان از سوی داخل و جوامع بین الملل مورد توجه عموم قرار دارند اما کانون اصلی این گونه توجهات اساساً مشکلات اجتماعی ناشی از حضور این کودکان فقر، بی سوادی، ایدز، فحشا، سوءاستفاده های مادی است. به استثنای کشتار گسترده کودکان خیابانی در برزیل و کلمبیا که در سال ۱۹۹۴ توسط دیده بان حقوق بشر گزارش شد و غالباً از سوی پلیس صورت گرفته بود، توجه اندکی به خشونت و سوءاستفاده دائمی پلیس، که کودکان زیادی متحمل آن هستند، شده است. زندگی کودکان خیابانی از این زاویه، مرکز توجه تحقیقات و اقدامات دید...